Ella weet best dat ze een meeloper is.

Er zijn kinderen op de wereld die dat zelf niet in de gaten hebben: Dat is bij haar niet het geval. Ze weet héél goed dat ze een meeloper is.

Ze heeft er zelfs zelf voor gekozen! Het is niet zo dat ze de woorden: Ik wil een meeloper zijn op een stukje perkament heeft geschreven en in een soort magische beek heeft laten vallen ofzo: ze heeft zichzelf gewoon aangepast aan hun levensstijl. Daar heeft ze maanden onderzoek naar gedaan. Wat ze ontdekt heeft nu ze er zelf een is: Je moet alles van iedereen nadoen en dat is behoorlijk saai én dat het dus behoorlijk saai is en nogal stom. Ze heeft haar hele leven al haar eigen mening, behalve nu dan. De enige keer hiervoor dat ze een meeloper was, was toen ze een jaar of vijf was. Toen was ze het letterlijk. Ze luisterde een keertje van een afstandje een gesprek af van een meisje uit mijn klas, met een ander meisje. Ze luisterde maar half, want ze was een beetje slaperig, we gingen namelijk net op schoolreisje, dus haar moeder had haar half zeven wakker gemaakt i.p.v. (in plaats van) half acht. Ze hoorde toen het woord meeloper voorbij komen en ze was gelijk weer klaarwakker. Ze vond het zo’n leuk woord dat ze ook gelijk een meeloper was. Ze liep de hele dag met iedereen mee, letterlijk! Iedereen werd er gek van, ze liep met iedereen mee, zelfs de juf! Toen kon ze (dat meisje die ze had afgeluisterd)  jammer genoeg niet van het schoolreisje genieten, want de juf zat de hele tijd bij zo’n speciale ontmoetingsplek en Ella dus ook. Maar ik vermaakte me wel.

Toen kwam dat meisje naar Ella toe (toevallig een vriendin en ze wou graag met haar lopen), waarvan ze dat gesprek had afgeluisterd naar me toe en die vroeg waarom ze dat deed. ‘Ik ben een meeloper!’zei ze met een big smile op mijn gezicht tegen dat meisje. Die legde toen uit wat een meeloper echt is en toen vond ze het al helemaal geen leuk woord meer.

Maar kortom, ze is nu dus voor de tweede keer een meeloper.

Haar leven vindt ze niet fijner nu ze een meeloper is, maar wel een stuk rustiger. Ze doet dus alles na wat anderen doen en ze zegt ook alles na, in ieder geval veel. Daardoor zegt ze niet vaak foute dingen en worden er ook steeds minder opmerkingen naar haar hoofd geslingerd.

Op haar vorige school wel. De school deed er niets tegen als je propjes naar elkaar gooide maar wel als je iets gemeens rechtstreeks zei; ze gooiden daarom wel propjes naar haar en daar schreven ze gemene dingen op. De school had niets in de gaten, dus het pesten ging gewoon door.

Ik denk dat de enige mensen die haar echt accepteren om wie ze is haar ouders zijn.

En misschien ik, Bianca. Nee, dat neem ik terug. Ik accepteer haar niet meer sinds ze een meeloper is. Dat is wel raar, maar ook grappig. Bijna iedereen accepteert haar nu ze een meeloper is. Maar ja, misschien maak ik me er wel te druk om of ik haar accepteer  hoe ze zig gedraagt is of niet.

Ella heet ze. Ze heeft een lichte huid en zwart haar. Ze heeft blauwe ogen, ze is niet dik, maar ze is ook niet dun. Haar benen zijn niet lang, maar ook niet kort.
Ze heeft lang haar, want dat hebben de meeste populaire mensen ook.
Haar  lievelingskleur, roze, is dezelfde lievelingskleur als Anastasia, (ik weet het. Het is echt een heel erg chique naam. En dat is ze ook! (en Ella vind dat ook) Ze woont in een héél grote villa, inclusief zwembad en ze zit nu in de fase dat ze alleen maar blauw voedsel wilt eten. Laatst was er iemand in mijn klas jarig en die had een héél lekkere chocoladetraktatie uitgedeeld en die was niet blauw. Toen ging ze serieus klagen bij de schooldirecteur! Toen die niks wou doen, wat wel logisch is, liet ze die traktatie maar gewoon staan! Toen heeft Ella hem opgegeten.) het populairste meisje uit mijn klas en ook een ‘nep’ vriendin van Ella, dus moet het haar lievelingskleur ook zijn. Dat is haar taak als meeloper. Eigenlijk haat ze de kleur roze. Ze draagt dezelfde kleren als populaire mensen, loopt hetzelfde als populaire mensen en ze doet gewoon alles wat populaire mensen doen na. Ook al vind je haar mooi en leuk, ze is niet het soort meisje waar je op valt.

Kom op, je wilt toch wel op een origineel meisje vallen en niet op een meeloper?

Stap 4: Het schrijven

Joehoe, eindelijk ga je het verhaal schrijven! Eigenlijk ben je daar in stap 3 al mee begonnen. 
Ja, eigenlijk kun je daar niet zoveel tips voor geven.
Schrijf gewoon! Een boek als 'I Love Liv' voor vanaf ongeveer  11-12 jaar heeft ongeveer 50.000 woorden.
Hoeveel woorden jouw boek of verhaal heeft bepaal je helemaal zelf. Mijn doel is 50.000 woorden, net als het boek: 'I Love Liv'. Misschien is jouw doel 1.000, 10.000 of zelfs 100.000 woorden.

Vastgelopen? Ga even iets anders doen of krijg meer inspiratie door de story cubes.